De lokroep van de roem is aan Paul Reddick al jaren niet besteed. We vragen ons af: als we konden wat hij kan, zouden we dan ook zo bescheiden zijn? Retorische vraag, want de man uit Lakefield, Ontario pakt zijn loopbaan nu eenmaal aan zoals hij de blues aanpakt, van binnenuit voortdurend vernieuwend. Alle copycats, allen die de blues zien als een monoliet uit het verleden waar je vooral niets aan mag wijzigen, zet Reddick een neus, al hebben die dat nog niet door. Paul Reddick is gewoon een uitstekende zanger, liedjesschrijver, harmonicaspeler, en actief sinds 1990. En in die dertig jaar heeft hij een geweldige carrière opgebouwd, doorspekt met vele onderscheidingen en awards. In 2016 ontving hij de Juno Award voor 'best blues album' voor zijn LP "Ride The One" en in de loop der jaren heeft hij samengewerkt met belangrijke Canadese artiesten als Colin Linden, Tom Wilson en Monkey Junk. Deze laatste band komt uit Ottawa en is tweevoudig winnaar van de Canadese Juno Awards met de albums "To Behold" en "Time To Roll" met de twee getalenteerde gitaristen Steve Marriner en Tony D, twee heren die nu ook zijn nieuwste album van de partij zijn.

Paul Reddick is met zijn onmiskenbare stem, een diep kenner van de blues en zijn oorsprong. Hij verklaart zichzelf een toegewijde van de grote Muddy Waters, Sonny Boy Williamson en Howlin' Wolf, maar in de loop van zijn carrière is hij erin geslaagd om een innovatieve en persoonlijke stijl te ontwikkelen. Zeg maar zo een ‘Paul Reddick’ kom je niet vaak tegen. Maar het komt vanzelfsprekend van ergens: sinds zijn twaalfde is hij verhangen aan de bluesharp en métier deed hij op door intens te toeren in het eigen Canada met zijn eigen The Sidemen. Hun vierde cd "The Rattlebag" uit 2001 bleek het orgelpunt, maar de voornaamste songs zette hij op zijn eigen "Revue" (2007), een best of van dat werk en van zijn solowerk, met name "Villanelle" (2004).  Met die "Revue" bereikte hij ook buiten Canada een publiek, dat plots een voldragen artiest ontdekte die in elk aspect van zijn vak met de term 'briljant' mocht pronken... en dat niet deed. Die willens nillens status zette hij met "Sugarbird" (2009) extra in de verf, hetgeen weer een schitterend album was. Samengevat, nam hij met zijn Canadese band The Sidemen 4 albums op in de periode 1992 tot 2001 en nog eens 4 albums als soloartiest van 2004 tot 2016. Nu voegt hij daar zijn meest recente album "Alive In Italia" aan toe, een intense live opname van 10 november 2019, uitgevoerd samen met de Italiaanse band The Gamblers op de prestigieuze locatie van het Tornielli Museum in Ameno, Novara.

Zijn nieuwe album is een album waar hij naar goeie gewoonte veel tijd voor uittrok, en Reddick, heeft het 'm opnieuw geflikt, hij heeft, zoals zijn vorig werk, weer een album gemaakt dat werkelijk aan de ribben blijft plakken en de blues een stap verder in zijn natuurlijke evolutie brengt, zonder cross-over toestanden, zonder innovaties in de songstructuren, arrangementen of instrumentatie. Van binnenuit. Evolutie is er wel, want om die implosie te verwezenlijken heeft hij steun gekregen van de Canadese gitaristen Steve Marriner en Tony Diteodoro, samen met de Italiaanse muzikanten The Gamblers, een band uit Ligurië met Andrea Costanzo op drums en percussie, Fabio Marzaroli op gitaar in het nummer "The Other Man" en natuurlijk Gab D aka Gabriele Dellepiane op bas (lid van de Treves Blues Band). Het idee achter "Alive in Italy" komt van de zojuist vermelde Gabriele Dellepiane, een uitstekend bassist die een show opzette voor Paul Reddick en ook opnam om te gebruiken voor promotie. Luisterend naar hun optreden was Reddick ervan overtuigd dat de kwaliteit zo opwindend was dat er een album van gemaakt kon worden. De gitarist van de band, Steve Marriner, had wat tijd over tijdens de Covid-periode en mixte de bestanden, die vervolgens werden gemasterd.

Het album bevat 11 tracks afkomstig uit Paul's werk van de afgelopen 20 jaar, zwaar leunend op het eerder genoemde "Rattlebag", maar inclusief tracks van zijn vorige vier releases. Paul's handelsmerk, zijn grinnikende zang en klassieke Chicago-stijl harpspel brengen leven in de doordachte, poëtische teksten van deze nummers, terwijl Steve en Tony fijne gitaarsolo’s spelen waarbij toon en timing de belangrijkste zorgen zijn. Het nieuwe album "Alive In Italia" is feitelijk een open liefdesbrief aan Italië, en gaat voortvarend van start met "Elizabethville", een ruim 8 minuten durend en kloppend nummer, wat later gevolgd door het grimmig, en ingetogen "Mourning Dove", het alweer meer dan 8 minuten durende "Blues Wings" en het afsluitende "I'm A Criminal", een nummer dat in 2006 in een Coca Cola reclame werd gebruikt. "Alive In Italia" is ook een atmosferisch album dat perfect overgaat van de wrijvende shuffle van "Sleepy John Estes" naar het daaropvolgend funky "Pinegum", maar het zijn  vooral 11 explosieve tracks met een samenhangend geluid met de fantasierijke gitaren van Tony D en Steve Marriner, een volle ritmesectie, onberispelijk in zijn geometrie met Andrea Costanzo op drums en Gab D op bas om bovenal Reddick's diepe en hese stem te ondersteunen. Het intieme, singer-songwriter liedje "Villanelle", hier live uitgevoerd, is afkomstig van zijn gelijknamige soloalbum uit 2004 en is gewoon fantastisch, terwijl andere uitschieters, de eerder genoemde "Elizabethville", "Pinegum" en "Sleepy John Estes" zijn. Dit laatste nummer is een eerbetoon aan de legendarische bluesman uit Tennessee (1899-1977), en ook zijn deze drie songs afkomstig van zijn album "Rattlebag", dat in 2001 door Colin Linden werd geproduceerd.

Paul Reddick heeft meer dan 30 jaar van een onderscheiden carrière besteed aan het succesvol vastleggen van de essentie van de blues. Een geluid met diepte en vol gevoel. Met "Alive in Italy" presenteert Reddick dan ook een soort retrospectief dat zijn vorige werken overspant, resulterend in een uniek, intens album, een soort muzikaal portret van die ongelooflijke avond in Italië, deze plaat is dan ook een door en door genietbaar album geworden.